„Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza” (por. Mk 6,34). Słowo Boże mówi nam o „pasterzu owiec” – DUSZPASTERZU – biskupie czy prezbiterze. Co dzieje się, gdy nie ma pasterza albo nie wywiązuje się należycie z powierzonej mu misji? W pierwszym czytaniu z Księgi proroka Jeremiasza mamy zapowiedź zbawienia w czasach mesjańskich. Pan Bóg mówi, że sam ustanowi pasterzy. Zapowiada przyjście „Odrośli Dawida” – swego Syna Jezusa. On będzie Królem i Bożą sprawiedliwością. Psalm 23 w pierwszym wersecie mówi: „Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego” (Ps 23,1a). A jak jest w moim życiu? Czy Pan Bóg mi wystarcza? Czy nie brakuje mi niczego? Czy nie jest tak, że pragnę i zaspakajam kolejne ziemskie „potrzeby”, a dla Pana Boga mam okrojony czas i miejsce w „kącie” mojego życia? Ludzie w obliczu śmierci w czasie wojny ginęli z Psalmem 23 na ustach, bo on jest indywidualnym wyznaniem wiary w Boga, ufności Bogu, przylgnięcia do Niego całym sercem, całą duszą, ze wszystkich sił! W drugim czytaniu z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan autor przypomina fundamentalną rzeczywistość wiary, nadziei i miłości: „W CHRYSTUSIE JEZUSIE”. On jest „Kluczem” i „Bramą” do Nieba, wieczności, jedności i komunii z Trójcą Świętą. W Chrystusie Jezusie staliśmy się bliscy Bogu, ludzkość jest jednością, został zburzony mur wrogości i staliśmy się nowym człowiekiem. W Chrystusie Jezusie został nam darowany pokój, którego świat dać nie może. W jednym Duchu mamy przystęp do Ojca! Czy doświadczam tego w życiu wiarą? W Ewangelii według Świętego Marka Pan Jezus mówi o obowiązku odpoczynku. Wcześniej rozesłał Apostołów, aby kontynuowali Jego misję. Oni wrócili i opowiedzieli, co uczynili. A Pan polecił im: «Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco» (por. Mk 6, 31). Pan Jezus dał apostołom i nam przykład odpoczynku, bo odpoczynek nie polega na „NIC-NIE-ROBIENIU” – na bezczynności. Pan udawał się na miejsce odosobnienia (często była to góra), gdzie rozmawiał z Ojcem (modlił się), trwał w ciszy i milczeniu. W ten sposób regenerował siły fizyczne i duchowe – nie przez bierność, bezczynność, lecz „aktywność” – trwanie w obecności Bożej. Dzisiejsza scena ewangeliczna poprzedza pierwsze rozmnożenie chleba. Pan Jezus ulitował się nad szukającym Go tłumem. Najpierw nauczał ich o Królestwie Bożym – karmił ich spragnione, zagubione dusze, by później nakarmić osłabłe ciała. Pan Jezus jest dobrym pasterzem. Jacy my jesteśmy względem Niego samego, biskupów i kapłanów? Zdarza się, że jesteśmy surowymi sędziami, choć Jezus mówi: nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Postawmy dziś sobie ważne pytanie i odpowiedzmy w sercu: czy modlę się za kapłanów, biskupów i rządzących w naszej Ojczyźnie?