Słowo Boże zachęca nas do poszukiwania i poznania Pana Boga, nawrócenia, życia i pracy dla Chrystusa w winnicy Pańskiej, czyli dla Królestwa niebieskiego, którego widzialnym znakiem jest Kościół święty. Pierwsze Czytanie z Księgi proroka Izajasza zachęca nas do poszukiwania Pana Boga. Znalezienie Go skutkuje konkretnym czynem – nawróceniem, zawróceniem z życiowych bezdroży i coraz głębszym wchodzeniem w Boże życie. Pan Bóg stawia nas również wobec kwestii sprawiedliwości i miłosierdzia. Prorok Izajasz odkrywa przed nami transcendencję Boga. Jego myśli są nad naszymi myślami i Jego drogi są nad naszymi drogami (por. Iz 55,8-9). Nikt ani nic nie jest w stanie ogarnąć Pana Boga, a tym bardziej mieć Go pod kontrolą. „Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno” i „Teraz poznajemy po części” (por. 1 Kor 13, 12). Izajasz zachęca nas do zejścia ze swoich dotychczasowych dróg życiowych. Zachęca do nawracania się, do pójścia za Panem Bogiem i poznawania Go – na tyle, na ile da nam się poznać. Psalm 145 jest hymnem pochwalnym na cześć Pana Boga. Mówi o Jego wielkości i dobroci. Refren zawiera ważną wskazówkę: „Pan blisko wszystkich, którzy Go wzywają”. Psalm jest jedną piękną modlitwą płynącą z miłującego serca. Stanowi zachętę, by wołać do Pana w modlitwie: osobistej (ustnej, myślnej, w ciszy, milczeniu – modlitwie wewnętrznej czy w modlitwie serca), w aktach strzelistych i wspólnotowej modlitwie liturgicznej, aby przyszedł do nas, naszego życia i przemieniał je swoją łaską. W Drugim Czytaniu z Listu Świętego Pawła Apostoła do Filipian autor pisze i składa zarazem świadectwo: „Dla mnie żyć – to Chrystus” (por. Flp 1,21). Może się wydawać, że Paweł mówi o jakiejś „wyższej szkole jazdy”, że to nie jest dla nas. Sakrament Chrztu świętego daje nam dostęp do niewidzialnej rzeczywistości Życia Bożego. Wierne kroczenie za Chrystusem otwiera na łaskę Bożą. Ona wprowadza na drogę współpracy z Nim i uzdalnia do poddania się prowadzeniu Ducha Świętego. Ochrzczony zaczyna żyć nie tylko dla Chrystusa, nie tylko z Chrystusem, nie tylko przez Chrystusa, ale W CHRYSTUSIE. W rozpoczynającym się tygodniu przyjrzyjmy się naszej relacji z Panem Jezusem. Niech Aklamacja będzie dla nas dobrą podpowiedzią: „Otwórz, Panie, nasze serca, abyśmy uważnie słuchali słów Syna Twojego” (por. Dz 16, 14b). W Ewangelii według świętego Mateusza Pan Jezus opowiada swoim uczniom przypowieść o robotnikach w winnicy. Gospodarzowi obrodziła winnica i w krótkim czasie potrzebuje zebrać winogrona, aby nie straciły na wartości. Wynajmuje robotników w różnych porach dnia, bo ich liczba jest niewystarczająca. Ze wszystkimi umawia się na godziwą zapłatę – jednego denara. Jednak wypłata budzi u niektórych robotników niezadowolenie. Pierwsi liczyli na większą zapłatę. Dochodzi do głosu ludzka sprawiedliwość, która ocenia, spodziewa się, porównuje i osądza. W swoim myśleniu i działaniu przestają kierować się miłosierdziem. Ewangelia przypomina nam, że mamy „jeden dzień”, czyli dar życia, w którym mamy być gotowi i podejmować pracę w winnicy Pańskiej. Często zamartwiamy się tym, co będzie „jutro”. A Pan Jezus mówi: „Nie troszczcie się zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. Dosyć ma dzień swojej biedy” (Mt 6,34). Ewangelista Mateusz przybliża nam sens przypowieści. Jednym denarem jest dar zbawienia, który daje nam Jezus Chrystus z Krzyża i w mocy Zmartwychwstania. Każdy ochrzczony jest powołany do pracy i służby w winnicy Pańskiej, dla Królestwa niebieskiego – w Kościele świętym. Każdy ma swój czas powołania i zadania do wykonania. Nie przegapmy tego!